Helemaal geïnspireerd door Chris Irwin ook eens met onze dondersteen Nobel weer aan de slag. Nou nou wat een krengetje is dat haha. Die kan het niet laten om te happen en is dan met zichzelf aan. De Irwin training bracht echter best verbetering. Heel consequente paardentaal, don’t bend your head into me, don’t bend your shoulder into me en dan weer netjes stappen. Dat je een paard door hem toe te staan naar buiten te kijken ook subtiel aangeeft dat hij dus moet bepalen of er aan zijn kant iets engs is en jullie samen dan moeten vluchten (dan bonkt hij dus op je af) wist ik niet, maar wel logisch. Na een tijdje bleef hij staan als ik bleef staan en bleef hij mooi recht of in de buiging die ik vroeg, zonder dat hij nog hapte of pissig werd. Hij ging dus eindelijk op mij letten. Erg leuk.
De volgende dag bij het naar buiten zetten kon ik ook al verschil merken. Het eerste wat hij doet is altijd happen als ik het touw aan het halster wil bevestigen. Deze keer geen enkele hap! Weliswaar wel tijdens het naar buiten lopen, maar waarschijnlijk had ik daar weer even onbewust geweest op mijn lichaamstaal. Uitermate interessant!
Leave a Reply