Ilse tijdens de rechtrichtende arbeid
Sinds juni 2009 train ik nu volgens de academische rijkunst en het rechtrichten. Hierbij is de scheefheid en het vermogen van het paard het uitgangspunt. Je traint niet zo zeer voor een doel als een wedstrijd, maar je gymastiseerd je paard. Het doel is het paard soepeler en sterker te maken en meer geschikt om jou als ruiter te dragen. Het paard moet makkelijk in lengtebuiging kunnen gaan naar beide zijden. Hij moet zich voorwaarts neerwaarts kunnen stretchen, en beide achterbenen moeten gelijkelijk kunnen dragen zowel linksom als rechtsom. Daarbij wordt het gewicht van het paard meer naar de achterbenen verplaatst, waardoor de voorhand vrijer wordt. Er is geen levend wezen volledig recht, maar voor de gezondheid en het welzijn is het belangrijk hier zo veel mogelijk naar te streven, zowel in je zelf als ruiter, als bij je paard. De academische rijkunst gebruikt een duidelijke opleidingsladder om het paard te trainen en recht te richten.
Het werken aan de hand is hier een belangrijk onderdeel in, omdat je je paard dan niet belast met het ruiter gewicht en het zo voor het paard makkelijker is om alle nieuwe dingen aan te leren. Een paard moet eerst zijn eigen balans weten te vinden, voordat je het paard met het ruitergewicht opzadelt. Ik had er eerder nog nooit van gehoord, maar zowel mijn paard als ik beleven er nu enorm veel plezier aan en het brengt meer diversiteit aan in de wekelijkse trainingen.
Ook longeren is een goede manier van trainen, tenminste als het paard niet in een houding gedwongen wordt door hulpteugels. Zelf gebruik ik heel soms wel het pessoa tuig, maar dat gaat dan om de animerende functie van het bontje achter de achterbenen langs, en niet om het hoofd in een houding te dwingen. De longe is er om hulpen door te geven. Er is alleen een heel lichte verbinding.
Een andere vorm van training die ik ook regelmatig doe en waar ik mij ook veel in verdiep is de 7 games van Pat Parelli. Verder heb ik sinds kort Chris Irwin ontdekt en van hem geleerd hoe subtiel paardentaal is en ook wat wij allemaal uitzenden. Er zijn nog meer van dit soort “horsmanship” trainers waar ik me nog in wil verdiepen. Bijvoorbeeld Emiel Voest en Klaus Hempfling. Dit gaat dan om grondwerk en het omgaan met paarden in het algemeen. Voor het rijden houd ik mij meer aan de kennis vanuit de academische rijkunst.
Ik ben een zogeheten stadskind en heb van huis uit totaal geen “horsesense” meegekregen. Vroeger groeiden mensen op met paarden en leerden alles van hun ouders en in de dagelijkse omgang met de paarden. Tegenwoordig is de eerste kennismaking met het paard vaak in de manege, waar je maar weinig leert over het wezen paard. Voor mensen zoals mij zijn de boeken en DVD’s van dit soort trainers een grote hulp. Wanneer ik train, dan gaat het om paardentaal lezen en het oefenen van het “spreken” van paardentaal. In deze trainingen train ik dus niet zozeer het paard, alswel mezelf en de reactie van het paard verteld mij of ik het goed doe of niet. Krijg ik wat ik vraag, dan heb ik de vraag op de juiste manier gesteld, zoniet, dan heb ik, of niet goed naar de paardetaal van mijn paard geluisterd, of de vraag niet op de juiste manier of tegenstrijdig gesteld.
- Nobel in training
In alles wil ik voorop stellen dat geen methode me heilig is. Alle “methodes” hebben hun voordelen en nadelen. Elk paard is uniek en elk mens is uniek. Niet alles past bij mij, of bij mijn paard. Bij het bewandelen van de weg naar het zijn van een betere trainer voor mijn paard, zijn mijn hart, mijn gevoel en de reacties van mijn paard dus mijn beste leermeesters. Het paard heeft er niet voor gekozen om dit leven te leiden, mij te dragen, of überhaupt iets anders te doen dan zijn dagen te slijten grazend te midden van de kudde op grote steppes met de overleving van zichzelf en zijn soort vooropstaand. Het is dus aan mij om iets te veranderen als er iets niet goed gaat.
In de category training kun je meer lezen over de trainingen met mijn paarden en hier kun je lezen waar ik alle kennis vandaan haal.