Met Ilse ben ik aldoor bezig geweest met de zit. Ik moet zeggen: Het is een heel stuk beter geworden. Er zijn momenten, dan plak ik werkelijk aan het paard en ben ik zo heerlijk in de beweging mee, dan is het een hemel op aarde! En dan maakt het niet uit wat Ilse doet.
Dit lukt niet altijd, maar de momenten zijn er. En deze worden hopelijk steeds langer.
We pakken er nu ook steeds weer meer bij. Eerst alleen maar teugels vasthouden, vervolgens ook daadwerkelijk sturen. Nu probeer ik inmiddels alles tegelijk. Ilse weer trainen in de zijgangen en tegelijkertijd mijn zit perfect proberen te houden. Hoe beter ik ga zitten, hoe beter ik kan voelen hoe Ilse loopt, en hoe beter ik dit kan gaan beïnvloeden.
Na als maar werken aan mezelf, was het moment dan ook wel weer aangebroken om Ilse echt weer te gaan trainen. We draven weer aan de hand, werken weer aan verbetering in de zijgangen en wisselen vwnw en verzameling af om haar achter steeds meer aan het werk te krijgen en te leren dragen. Het stijf houden van de achterbenen blijft een probleem.
Natalie had mij aangeraden om met kandare te gaan werken, zodat ik Ilse meer kan laten aanspannen en toch de nek op lengte houden. Ik heb inmiddels een dressuurstang aangeschaft en laat Ilse er langzaam aan wennen in de training aan de hand. Ze vindt het nog maar niks en is er erg druk mee bezig. Het lijkt wel of ze niet weet hoe ze dit in de mond moet houden en is het constant aan het verplaatsen. Ook voor mij is het natuurlijk nieuw. Komende week wil ik er ook mee gaan rijden. Ik ben benieuwd.