Wauw, de les van vrijdag van Natalie was al super en nu konden we daar prachtig op doorborduren.
Voor het eerst weer in de buitenbak sinds de winter. Er kwam van alles langs en er werd met de tractor gewerkt achter de haag, dus het was nog best wel spannend. Toch kon ik haar op een gegeven moment voldoende laten concentreren.
In de stap eerst gewerkt aan nageeflijkheid, de hals verlengen, over de rug naar de hand toekomen. Vervolgens in de draf hetzelfde en geprobeerd het dragende gevoel mee te nemen van vrijdag die vanuit het ondertredend achterbeen in de travers en de schouderbinnenwaarts kwam, maar dan wat meer in de voltes en rechtuit, ipv de zijgangen. En het ging super!
Nog een dimensie van gevoel er bij. Voelde ik al of de heup naar voren kwam en de heup wilde zakken, nu voelde ik het kantelen van het bekken en de voorwaartse drang onder mijn zit doorkomen. Zo gaaf als je je instructrice “ja dit, ja zo” hoort zeggen en je vervolgens het gevoel er aan kunt koppelen en innerlijk ook weet en voelt: “dit is het” ! En omdat ik het nu zo goed voelde, kon ik er ook naar op zoek gaan en het ophalen, door in mijn eigen lichaam aan te geven wat ik wilde. En die Ilse maar sjouwen. Ze houdt het natuurlijk niet heel lang vol, maar ik kon het steeds weer ophalen.
In het wijken raakte het even verloren, maar al gauw voelde ik dat dit door mijn eigen lijf kwam. Daarna ging het veel beter, omdat ik geen lichamelijke hulpen meer gaf, maar alleen richting aan de energie gaf en het dus heel vloeiend kon gaan.
Wat was ik trots op mijn meisje!!! En nu maar hopen dat ik dit niet meer vergeet en de volgende training het gevoel weer kan ophalen.