De eerste keer van huis sinds Banita er is. Ik vond het mega spannend en hoopte maar dat Banita niet te veel in de stress zou schieten, dus ik had Ilse echt helemaal klaar gemaakt, zodat ik op t allerlaatste moment weg kon gaan en van daar ook rapido weer naar huis. We hebben een camera in de stal en mijn man paste op. Banita was wel onrustig en in het begin heeft ze tegen de deur geslagen en geschreeuwd, maar ze had het toch goed doorstaan. Fijn om te weten dat het thuisfront zich red, dan kan ik tenminste weer bouwen aan lessen en andere dingen buiten de deur met Ilse.
Ilse heeft duidelijk nog wel een wegje te gaan voor we weer op niveau zitten. Ze is minder sterk en soepel, dus gewerkt aan het naar de hand toe rijden en de buikspiertjes weer aan het werk gezet. Ik kon er nu mooi het gevoel en de gedachten en innerlijke beelden van het Hanna weekend bij gebruiken en bereikte meer met minder en prettiger. Erg tevreden na de les, ik had echt meerdere zaken geleerd en gevoeld. Een paar goede passen verzameling in stap met meer soepelheid en ontspanning dan ooit te voren (en dat met een minder sterk en soepel paard!), beetje meer door hoe ik verzameling in mijn lijf aan kan geven en hoe ik het mentale plaatje kan hebben, en beter de rug en achterbenen voelen en de swing bewaren en toch de pas verkleinen, en der voor niet aan zitten natuurlijk, afgezien van kleine ophoudingen. Give twice as much as you take.
Wat ben ik toch dankbaar voor t Hanna weekend. Ik kan nog maaaanden vooruit en hoop dat ik dit alles nooit meer vergeet en meer en meer kan meenemen